'All craziness on a stick'

Aan al het moois komt een eind, dus helaas ook aan onze reis. De afgelopen 2 weken zijn wij door Oeganda getrokken. Reizen met public transport is in alle opzichten een enerverende gewaarwording. Voor je het weet houdt de motor er in de 'middle of nowhere' mee op... beland je achter op een pick-up... zitten er 100 kippen op het dak van de matatu... valt de uitlaat van het voertuig af... worden je backpacks op de bumper (!) van het mini-busje bevestigd... etc. Veel van de plaatsen die wij bezocht hebben zijn alleen bereikbaar via 'dirt roads'; wij waren dus erg gelukkig dat het regenseizoen nog niet begonnen is. Het transport hier heeft ons geduld ernstig op de proef gesteld, maar we hebben vooral heel veel lol gehad om alle situaties waarin je verzeild raakt. Het is misschien wel de mooiste manier om met de Oegandese cultuur in aanraking te komen.

Een hoogtepunt van de afgelopen weken was een bezoek aan Murchison falls. In een klein bootje zijn we op de Nijl tussen de krokodillen en honderden nijlpaaren doorgevaren! Dit terwijl we vanaf de waterkant werken bekeken door o.a. olifanten en buffalo's. De boottocht eindigde bij de falls; wat een natuurgeweld!

Terug gaan naar Nederland zorgt voor een dubbel gevoel. We hebben een onvergetelijke tijd gehad, maar nu ook weer erg veel zin in het leven in Nederland (Groningen!). Leven in de Westerse wereld zal even wennen zijn. Er zijn een hoop dingen die we daar zullen missen;
- het overheerlijke fruit
- dat alles na 1 dag oranje is
- altijd en eeuwig over alles moeten onderhandelen ('Is that your best price or is that the Mzungu-price?')
- dat je 2 uur wachten op een bus de normaalste zaak van de wereld vindt...
- dat je voor de middag al zeker 3 liefdesverklaringen binnen hebt ('Mzungu, I love you', 'I have liked you', 'I want to marry you tomorrow')
- de unieke chaos op de taxiparcs
- de 'hakuna matata-mentaliteit'
- altijd en overal muziek van Westlife en de Backstreet Boys
- dat je continu wordt aangesproken in de gebiedende wijs; 'you follow!' 'you go there!' 'you put a belt!' (wanneer wij niet het juiste figuur hebben voor een Afrikaanse jurk)
- dat iedereen al antwoord geeft op de vraag 'how are you?' nog voordat je hem gesteld hebt
en vooral... dat altijd alles precies anders gaat dan dat je verwacht!

Uiteraard zijn er ook veel dingen waar we naar uit kijken;
- alles met vezels
- vredig dromen, zonder bijwerkingen van de lariam-tabletten
- dat je niet overal afgezet wordt
- (Hollandse) kaas, en uberhaupt alle zuivelproducten
- meer dan 50% kans dat je smsje aankomt
- Douwe Egberts koffie en cappuccino bij de Hooghoudt
- dat mensen je echt begrijpen en niet alleen zeggen dat ze dat doen...

Het is goed om naar huis te gaan, maar eigenlijk hebben wenog het meest zin in onze volgende reis!

Heel erg bedankt voor alle lieve reacties, mailtjes, smsjes en(verjaardags)kaartjes!

Tot snel,

'Hakuna Matata'

Silke en Anoek

Het Toppunt

We hebben nog een paar heerlijke dagen op Lamu gehad. Op een klein zeilbootje zijn we de Indische Oceaan op gegaan. Al snorkelend kwam de hele 'cast' van Finding Nemo voorbij

. De lunch bestond uit vis en octopus die een uur daarvoor nog vrolijk rond zwommen. Hierna hebben we dit paradijsje achter ons gelaten om langzaam weer richting Oeganda te reizen.

We hebben een tussenstop gemaakt bij Lake Naivasha. Omdat een uitgebreide safari dit keer niet binnen ons budget paste, besloten we de omgeving met een mountainbike te verkennen. Het geluk lachte ons weer toe en vanaf onze fiets hebben we apen, poemba's, bambi's, flamingo's, giraffen en zelfs buffalo's gezien. 's Avonds bleken de hippo's op 30 meter van onze tent te grazen; awt een indrukwekkende beesten! Tot nu toe hadden wij ze alleen in het water gezien... Op het land lijken het net dinosaurussen.

En natuurlijk moest er nog een berg beklommen worden. Om het ons zelf lekker moeilijk te maken wilden wij beginnen in een klein plaatsje net over de grens van Kenia. De reis hier naar toe was een uitdaging, maar onbeschrijflijk mooi. We hebben een nieuw record; er passen 24 mensen in een matatu! En uiteindelijk heeft een pick-up truck ons op de plaats van bestemming afgeleverd. Hier stondenonze rangers voor de komende 5 dagen ons al op te wachten.

Dinsdag zijn we vergezeld door 2 gewapende mannen en een 'porter' (we mochten onze tent niet zelf dragen... het was namelijk veel logischer dat een Oegandees die op z'n hoofd droeg...) begonnen aan de tocht over Mount Elgon.
De hike as prachtig en alles wat we ons er bij voor hadden gesteld. De nachten op de berg brachten wij vanwege de hoogte door in al onze kleren in een piepklein tentje. De mannen sliepen in hutten en op plaatsen waar die niet aanwezig waren in een grot. Mount Elgon is oorspronkelijk een vulkaan. Het landschap was erg gevarieerd. Op de derde dag bereikten we de rand van de caldera en op de vierde dag HET TOPPUNT: 4321 meter! Dit is hoger dan we ooit geweest zijn! Een foto zegt meer dan 1000 woorden...

Zaterdag zijn we na een woeste matatu-rit aangekomen in Sipi. Een mooie plek aan de voeg van de berg waar we verschillende watervallen hebben bezocht. Helaas beschikken de banda's waar we hier in verblijven niet over stromend (warm) water of elektriciteit. Inmiddels is het een week geleden dat wij een spiegel hebben gezien. Vandaar dat we vandaag naar Mbale zijn gereisd. Hier gaan we op alle mogelijke manieren 'onze batterij' opladen, zodat we vol energie aan onze laatste 2 weken kunnen beginnen.

Dikke kus,

Silke en Anoek

Ps. De laatste periode zijnwijbereikbaar op: +256791955238

Hakuna Matata

Er waren eens... twee blanke (naieve?) jonge vrouwen met lange blonde haren afkomstig uit een klein landje 'overseas'. Op een dag besloten zij samen de grote wijde wereld verder te ontdekken...

Afgelopen week hebben wij Oeganda achter ons gelaten en zijn per bus de grens overgestoken naar Kenia. De reis van Nairobi naar Mombasa was behoorlijk 'Lion King'. Echter rondlopen in Mombasa had meer weg van 'Aladdin'. Mombasa is Afrikaans, maar toch ook niet. Arabische invloeden zijn duidelijk aanwezig. Dit komt terug in het straatbeeld: gesluierde vrouwen, mannen in mooie, lange gewaden en vele moskeeen. Het is jammer dat jullie ons hotel niet konden ervargen: gelegen direct naast een moskee, in een volledig islamitische wijk gesierd door prachtige met ducktape aan elkaar geplakte knalblauwe mosquitonetten... 24/7 worden al onze zintuigen intens geprikkeld, maar we hadden een balkon en het was een geweldige ervaring! Opvallend was dat wij ondanks alle drukte beter sliepen dan in Kampala.
Het aangewezen transportmiddel in Mombasa is de 'tuktuk', dit hebben wij uiteraard geprobeerd. Ook hier geldt; de ene 'chauffeur' is de andere niet... Bovendien waren wij in de havenstad van Kenia, gelegen aan de Indische Oceaan... Eindelijk!

Een prachtig strand, heerlijk warm zeewater en als kers op de taart... een dromedaris!

En toen was het sprookje nog niet uit. Gisteren zijn wij na een barre tocht; namelijk een lange, hobbelige reis met te veel mensen en kippen in 1 bus (behoorlijk 'Jungle Book', compleet met vele baboons!) aangekomen in het Paradijs. Het eiland Lamu is zo mogelijk nog sprookjesachtiger; een doolhof van smalle, witte steegjes waarin je op moet passen dat je niet omver wordt gelopen door 1 van de 3000 donkeys die op het eiland wonen. Op het eiland vind je een mix tussen de Arabische en de Swahili-cultuur. Iedereen spreekt je aan in het Swahili en helaas komen wij nog niet verder dan 'Jambo' en 'Hakuna Matata'.
Het gebrek aan wijn hier (islamitische achtergrond!) compenseren wij met diverse tropische vruchten: red bananas ('Madama, from Zanzibar!'), golden passion fruit, 'hotshots' (!?) en de mooiste mango's die we ooit hebben gezien!

In dit sprookje zijn wij dan ook beide getrouwd en wachten op onze 'husbands' die voor business in Nairobi verblijven. Anoek heeft al 3 kinderen, Silke nog maar 2...
Morgen gaan we op een 'dhow trip', in een klein zeilbootje de omgeving van het eiland verkennen, verse vis vangen en snorkelen.
Zo leefden wij nog lang en gelukkig... Heel vervelend allemaal!

Ten slotte willen we nog een succesverhaal met jullie delen. We hebben ons co-schap in Mulago afgesloten met een patient die mede door ons optreden een schotverwonding heeft overleefd. Het is dus mogelijk!

Take care, hakuna matata,

Silke en Anoek

Ps 1. Ons Keniaanse nummer is: +254787332121. Ook dit netwerk is helaas niet betrouwbaar, dus smsjes komen lang niet altijd aan... (Jullie kunnen ons deze periode tevens bereiken op +256753067293)

Ps 2. Aangezien wij beide onze studie zullen afronden in Groningen zijn wij vanaf heden op zoek naar een paleisje in deze mooie studentenstad. Voor 1 of 2 personen... wie biedt?!

Ps 3. TIP: Mocht je denken dat je op het sprookjeseiland Lamu op een betrouwbare manier je haar kunt laten knippen, dan heb je het mis... Een hobby-schaar, 3 mannelijke kappers, heel veel lol en uiteindelijke enkele plukken haar van nog maar 3 cm later... kunnen we er gelukkig om lachten!

Ps 4. Negeer de vlek op de foto's, dit zit helaas in onze camera... TIA!

Expeditie Banda Island

De tijd vliegt, nog maar 1 week te gaan in Kampala en in Mulago Hospital. Op dit moment draaien wij mee op de (chirurgische) spoedeisende hulp. We waren al behoorlijk onder de indruk van de omstandigheden in dit ziekenhuis, maar deze afdeling slaat alles. Patienten presenteren zich met uiteenlopende klachten. Veelvoorkomend zijn verkeersongelukken (boda-boda!), mishandeling, brandwonden etc. Er zijn nauwelijks middelen aanwezig terwijl een groot deel van de patienten zwaargewond binnen komt. Dat er dagelijks (jonge) mensen overlijden is hier eerder regelmaat dan uitzondering. Wij vinden dit erg heftig. Het is ontzettend frustrerend om mensen te zien sterven door gebrek aan middelen en efficientie, terwijl wij weten dat dit in Nederland niet nodig zou zijn geweest. Wij doen ons best onze grenzen te bewaken en geen dingen te doen waar we (nog niet) tot bevoegd zijn.

Vorig weekend zijn wij met een groep uit ons guesthouse op expeditie gegaan naar Banda Island. Op ongeveer 4 uur varen vanuit Entebbe ligt dit kleine eilandje in Lake Victoria. De reis er naar toe is een belevenis op zich. Wij naieve Mzungu's waren in de veronderstelling dat we met een ferry zouden gaan, maar voor we het wisten werden we door Oegandese mannen opgetild en door het water naar een vissersboot gedragen. Vier uur in een kleine, propvolle, houten boot, boven op zakken vis, in de brandende zon doorbrengen is een unieke ervaring; Afrikaanser wordt het niet! Omdat deze manier van reizen ons ernstig afgeraden was waren we in het begin een beetje bang, maar nadat we een zeer degelijk reddingsplan bedacht hadden (voornamelijk gebaseerd op een aantal drijfbare materialen aan boord) konden we van de reis genieten.
Banda Island is een tropisch eilandje van 1 bij 2 km waar wij een heerlijk weekend hebben gehad; een groot kampvuur, verse tilapia, mooie strandjes, vleermuizen, insekten formaat Afrika en lekker relaxen!

Het leven in Kampala is intens op alle mogelijke manieren; geuren, kleuren etc. Wij verbazen ons nog dagelijks over een aantal Oegandese gebruiken. Een Oegandees zal bijvoorbeeld liever tegen je liegen dan je teleurstellen. Wij hebben inmiddels geleerd om nooit een suggestieve vraag te stellen. Met een open vraag heb je de meeste kans op een betrouwbaar antwoord. Dweilen en vegen doen ze hier op de meest onlogische momenten (bijv. tijdens de spits) en tegen beter weten in. Vegen gebeurd met een bos takken, 'want stokken zijn schaars'... 'Tijd' is een relatief begrip en het begrip 'tempo' is volledig onbekend. Wanneer wij op een bepaald tijdstip iets afspreken vragen wij altijd of dit 'African time' of 'Mzungu time' betreft.

Tussen de bedrijven door waren er vorige week maandag verkiezingen voor de gemeente Kampala. Dit had een nacht vol rellen (inclusief traangas en geweerschoten) in onze wijk tot gevolg. De volgende morgen werden we wakker omdat ons bed stond te schudden; een aardbeving in het westen van Oeganda. Met de beelden van Japan in ons hoofd was dit een onwerkelijke gewaarwording.

Kortom, we maken genoeg mee, maar genieten ondertussen nog steeds met volle teugen. Begin volgende week gaan we op reis en dan zal ons leven waarschijnlijk een stukje rustiger worden...

Baby Boom

Eindelijk weer een bericht

We hebben op alle fronten veel meegemaakt. Silke heeft een heftige week in Stiens gehad, maar ze is blij met de beslissing om naar huis te gaan. Ook in Mulago Hospital was het een indrukwekkende week.

Sinds vorige week dinsdag zijn we gelukkig weer met z'n tweeen. Op dit moment zitten we op de afdeling infectieziekten. Hier liggen met name patienten met HIV, tuberculose, meningitis en malaria. Er zijn veel ernstig zieke patienten. We zien hier ziektebeelden die we in Nederland nooit zouden zien. Zo was er afgelopen week een patient met vergevorderde tetanus. Ook hebben we geluk dat een van de specialisten hier zelfs aan 'bedside teaching' doet.

Afgelopen vrijdag zijn we nog een dag naar de 'labour ward' gegaan; Silke had nog wat gynaecologie in te halen. Aangezien er geen andere studenten aanwezig waren, waren twee paar extra handen van harte welkom. De 'labour ward' is een afdeling met minimaal 30 krijzende, naakte, hoog zwangere vrouwen met gevorderde ontsluiting. Privacy is niet aan de orde. Er zijn enkele douchegordijntjes (met badeendjes!), maar lang niet genoeg. Een deel van de vrouwen ligt in een bed, de rest ligt op een matras op de grond. En vrijdag was er een BABY BOOM in Mulago! Samen hebben we wel 10 Oegandeesjes op de wereld gezet! Uiteraard hebben we gevraagd om supervisie, maar daar was geen tijd voor. Een aantal aanstaande moeders nemen 'traditional herbs' (die schadelijk zijn voor de baby) om de bevalling te versnellen. Dit heeft wat spannende momenten opgeleverd... Maar wat is de opluchting groot als het kindje het uiteindelijk doet (lees: huilt en niet meer blauw is)! Net toen we van plan waren om naar huis te gaan zagen we een vrouw op de grond (niet een sop een matras) met een hoofdje tussen haar benen. We konden nog net handschoenen aantrekken om haar te begeleiden bij het laatste deel van de bevalling. TIA!!

Op zaterdag zijn we gaan raften op de Nijl. Samen met 3 Tsjechen, een Portugees en een prettig gestoorde Oegandese gids deelden we een boot. Het raften was ontzettend gaaf! In het begin vonden we het erg spannend, maar na de eerste keer omslaan konden we er niet genoeg van krijgen. Een deel van de tocht mochten we zwemmend afleggen. Echt geweldig om midden in de brede Nijl te dobberen!

Vanochtend mochten we weer aan het werk. Dagelijks reizen we met een Matatu (mini-busje waar minimaal 16 man in past, het maximum aantal is onduidelijk) dwars door de chaos van Kampala. We moeten overstappen op een van de twee taxi parcs. De taxi parcs zijn een ervarig op zich, we gaan proberen dit nog een keer stiekem vast te leggen. Het is een reis met veel hindernissen die ons drie kwartier tot anderhalf uur kost. Vanuit de Matatu genieten we van alle prachtige tafarelen die zich in de hoofdstad van Oeganda afspelen...

Liefs uit Kampala,

Silke en Anoek

Ps. Ook Silke heeft een nieuw nummer: +256784924530

A little break...

Lieve allemaal,

Er is veel gebeurd sinds ons laatste bericht. Afgelopen weekend kreeg Silke het vervelende telefoontje dat haar oma onverwacht is overleden. Gelukkig heeft ze een goede reisverzekering die er voor zorgt dat ze een week in Nederland kan verblijven. Vanmorgen is ze veilig geland op Nederlandse bodem en komende dinsdag (1 maart) zal ze zich weer bij mij voegen.

Ik hoef jullie vast niet te vertellen dat het heel gek is om na 6 weken van '24/7 together' alleen in Oeganda te zijn. Gelukkig zit ik op de beste plek die je je voor kunt stellen en kunnen we elkaar onbeperkt bereiken via de sms.

Afgelopen vrijdag hebben de Oegandezen massaal gestemd. Er zijn veel voorbereidingen getroffen om op eventuele 'ongeregeldheden' te kunnen anticiperen, maar gelukkig is dit alles uit gebleven.

Na een lang weekend tussen de muren van het Guesthouse (wij noemen het 'klein Nederland'), was het een prettige gewaarwording om weer naar het ziekenhuis te kunnen. Deze week zal ik nog op de afdeling gynaecologie stage lopen. Vandaag heb ik voor het eerst zelfstandig een prachtig Afrikaans jongetje op de wereld gebracht! Wat een kick!

Volgende week, wanneer Silke en ik samen op de afdeling infectieziekten aan de slag gaan, hopen we weer een uitgebreid bericht, inclusief foto's, te plaatsen.

Soms loopt iets niet zoals je verwacht. Het is ook een wijze les om te leren hoe je daar het beste mee om kan gaan...

Take care lieve Sil, en tot volgende week!

Liefs,
Anoek

Ps. Vanwege problemen met het netwerk ben ik vanaf nu te bereiken op telefoonnummer:
+256791955238

'Schiet mij maar lek'

TIA: This Is Africa! En dat kan zo maar betekenen dater een week lang geen stroom en dus ook geen internet is...

Een leuk onderdeel van de Public Health vormen de 'outreaches'. Dit houdt in dat er een team bestaande uit een verloskundige, een clinical officer, een health educator en wat willekeurige anderepersonen in een'ambulance' afreist naar een afgelegen gebied(meestal hoog in de bergen). Doel is om basale medische zorg te verlenen aan demensen die niet in staat zijn een ziekenhuis of health clinic te bezoeken. De afgelopen tijd mochten wij een aantal keer mee en dit heeft ons op unieke plaatsen gebracht. De mensen leven er onder zeer primitieve omstandigheden. Het is moeilijk om hun vertrouwen te winnen. Uitleg is het belangrijkste middel hier. 'Patienten'komen met de meest uiteenlopende klachten en verwachten altijd medicijnen. Helaas wordt hier ook altijd gehoor aan gegeven, dit om de vertrouwensband niet te schaden (veel onnodig antibiotica gebruik). Een grote potmet placebo's (smarties

) zou niet de ideale, maar wel een praktische oplossing zijn.

Vorig weekend hebben we (als goede generale voor afgelopen weekend) een berg bij Kisoro beklommen. Omdatwe de weergoden zeer dankbaar waren voor het prachtige weer van afgelopen week (en omdat we nu eenmaal in een klooster wonen) besloten we die zondag een kerkdienst bijte wonen. Dit goede voornemen liep uit op een hele lange dag, met 2 uitgebreide diensten gevolgd door een'graduation party'. Kortom een dag vol speeches en preken die we niet konden verstaan. Uit respect en beleefdheid konden wij helaas niet via de achterdeur naar buiten sneaken...

Hoewel onze laatste week in het ziekenhuis inmiddels aangebroken is blijven wij ons af en toe ernstig verbazen over de gang van zaken. Wanneer iemand iets te enthousiast onder narcose wordt gebracht en hierdoor stopt met ademhalen, kijkt iedereen rustig toe en wordt er alleen actie ondernomen (en een monitor gehaald!) omdat wij dat zo ontzettend graag willen... 'Schiet mij maar lek!' is de spreuk die wij het ziekenhuis personeel maar hebben aangeleerd.

Dinsdagavond hebben we volledig in stijl Silke's verjaardag ingeleid. Te midden van 100 ballonnen, samen met 5 Oegandezen (die er niks van begrepen, maar het wel erg gezellig vonden) en 1 Amerikaan, hebben we geproost. Na 12 uurwas er post uit Nederland... Super lief, dank jullie wel!

Woensdag hadden we een soort verjaardagstaart, waar de gehele medische staf erg van genoten heeft. Deze dag was tevens de eerste dag van de nieuwe Nederlandse chirurg. Samen met zijn vrouw ishij na wat vertraging(autopech) in Mutolere aangekomen.Komende week hopen wij nog veel van hem te leren. Ondanks dat wij ons zonder Europees gezelschap prima hebben gered, is hun aanwezigheid toch wel erg gezellig!

Afgelopen zaterdag zijn wij de grote uitdaging aangegaan; de beklimming van de Muhabura vulkaan (die we vanuit ons slaapkamerraam op heldere ochtenden mogen begroeten). 4127 meter was ons doel. Samen met 3 bekenden uit het ziekenhuis en een gids zijn we letterlijk door de wolken omhoog geklommen. De klim was lang en zwaar, maar de beloning des te groter als je boven komt! De hemel brak open, de wolken schoven opzij... En we konden genieten van een fantastisch uitzicht! Doordat het weer zo was opgeklaard was de afdaling prachtig. Een unieke tocht die we niet snel zullen vergeten.

Komende vrijdag en zaterdag zullen we terugreizen naar Kampala. Volgende week beginnen we in 'het grote Mulago Hospital'. We zijn benieuwd wat ons daar te wachten staat.

Dikke kus, voor de laatste keer, uit Mutolere

You Are Welcome Back!!

De afgelopen 2 weken stonden in het teken van Public Health. Public Health (sociale geneeskunde) vormt een aparte afdeling binnen het ziekenhuis. De belangrijkste activiteiten zijn: ante- en postnatale zorg, vaccinaties, HIV-polikliniek en vooral het geven van voorlichting op het meest basale niveau.
Op maandagochtend is er een demonstratiekeuken. Hier wordt aan jonge moeders van opgenomen kinderen en aan zwangeren geleerd hoe zij met lokale, goedkope producten een gezonde maaltijd op een veilige manier kunnen bereiden. We hebben veel geleerd over 'body-energy giving', 'body-building' en 'body-protective' voedingsmiddelen.

Zelf zijn we met name bezig geweest met de ante- en postnatale zorg. Het onderzoeken van zwangere vrouwen en het geven van injecties hebben we veelvuldig kunnen oefenen.
Hoewel we het werk in het ziekenhuis nog steeds erg leuk vinden waren we blij dat we afgelopen weekend even afstand konden nemen van de patienten. Vrijdagmiddag zijn we via onze 'favoriete' route naar Kabale gereden. Kabale is de grootste stad van deze regio. Mede door het stralende weer hadden we helemaal het weekend-gevoel. Kabale beschikt over een voor Ugandese begrippen grote supermarkt. Als kinderen in een snoepwinkel hebben we hier rondgelopen! Deze 'tempel' leverde ons een gigantische pot olijven en betaalbare Merlot.
Vrijdagavond zijn we zelfs in de plaatselijke bar geweest waar we de Afrikanen verbaasd hebben met onze 'moves'. Totdat om 1:00 uur wederom de stroom uit viel en het tijd was om te gaan slapen.
Zaterdag zijn we via een mooi, maar steil wandelpad naar Lake Bunyonyi gelopen en hebben de nacht doorgebracht op een prachtig eiland! (www.lakebunyonyi.net) De volgende ochtend zijn we net als op de heenreis in een uitgeholde boomstam terug gepeddeld naar het vaste land. Na een lange terugreis werden we in Mutolere door iedereen overenthousiast begroet met een 'You Are Welcome Back!'
Een leuke bijkomstigheid van het weekend was dat we heerlijk hebben gegeten. Dit stond in groot contrast met de porc van vorige week. Hoewel met 9 man met je handen van 1 schaal eten een hilarische ervaring is, hadden onze magen toch wat moeite met het verwerken van het vlees en met name de botten...

Volgende week woensdag zullen we Silke's verjaardag vieren. De feestcommissie (lees:Anoek) buigt zich nog over de invulling van deze memorabele dag!

Liefs en een dikke kus uit Mutolere